De finish van Ray op de Eiger Ultra Trail E51 ging verre van soepel. Lees hier hoe dit avontuur aan de basis lag van een mooie OCC finish tijdens de UTMB Mont-Blanc in Chamonix
Raymond @purple_trailer_ray neemt ons mee op zijn OCC avontuur tijdens de UTMB Mont-Blanc in Chamonix
Vorige week donderdag, 31 augustus. Om 05.15 uur gaat mijn bus vanuit Chamonix naar Orsières voor de start van de UTMB OCC. Gelukkig heb ik support bij me in de persoon van @purple_trailer_vincent. Het is een rit van 1,5 uur die ik grotendeels slapend doorbreng. Nog even wat extra rust pakken voor de dag die komt.
In de voorbereiding op deze trail heb ik o.a. de Eiger Ultra Trail E51 gelopen. Hier kreeg ik een hongerklop, en dat wilde ik nu koste wat het kost voorkomen. Dus voor de OCC heb ik zelfstandig een voedingsplan opgesteld en mijzelf voorgenomen me hier strikt aan te houden. Daarnaast heb ik het parcours van de OCC vergeleken met mijn kilometertijden en hoogtemeters op de E51 van 2022 die wel soepel ging.
Na een ietwat rommelige aankomst in Orsières (iets met wachttijden voor het toilet), sta ik om 8.15 uur klaar in het startvak. Mijn wave start om 8.30 uur. Het aftellen begint en we gaan van start. Rustig blijven. Niet te snel starten zoals 6 weken geleden en gelijk beginnen met eten. Dit gaat goed. Halverwege de eerste klim naar Champex-Lac komt er een man uit Ierland naast me lopen en vraagt of het goed gaat. Ik geef aan dat ik probeer mijn hoofd koel te houden, maar dat het verder uitstekend gaat tot dusver. Aangezien hij verder niks uit mij krijgt door mijn focus, druipt hij al snel af. De klim valt mij verder heel erg mee tot de laatste drie kilometer voor het eerste VP op 7,9 kilometer. Maar lang niet zo erg als vooraf gedacht. Na een korte stop om de flasks en het eten bij te vullen, begint de tocht langs het meer van Champex-Lac en vervolgens de klim naar La Giete. Een klim van ongeveer 783 meter in 6 kilometer, alvorens de afdaling kan worden ingezet naar Trient. Tot nu toe gaat alles nog soepel. Het eten en drinken ligt op schema en ik voel me buitengewoon goed vandaag.
@purple_trailer_vincent wacht mij op bij VP2, Trient. We maken een praatje over hoe het gaat en vervolgens kan ik mijn eten en drinken weer bijvullen. Na een paar honderd meter, waarin ik wat brood, tucjes en biscuit weg werk, die we samen lopen komt een punt dat ik het verder alleen moet doen. We nemen afscheid en ik keer De Col de Balme op. Op weg naar het hoogste punt in de race. Kort na het innemen van de derde gel die dag, merk ik dat deze niet goed valt en ik besluit de gel de rest van de dag te laten voor wat deze is. De klim is pittig en ik begin het steeds meer te voelen in mijn benen. ‘Rustig blijven’ praat ik mezelf moed in. Eten, drinken en stapje voor stapje naar boven. Naar beneden kan eventueel verloren tijd weer goed gemaakt worden zolang ik niet te snel naar boven ga. Het lukt. Bij aankomst op de Col de Balme waait het alleen keihard, en de temperatuur voelt aan als een graad of 2. Dus snel jasje aan, bijvullen en weg hier. De afdaling naar Argentière. Ook deze voelt goed. Het gaat niet stijl naar beneden maar meer glooiend wat eigenlijk heerlijk is op dit punt in de race. Zodra ik het bos uit ben, loop ik een dorp in en denk ik dat ik bij het volgende VP ben. Dit blijkt echter Le Tour te zijn, en dus moet ik nog ongeveer 3 kilometer tot Argentières. Prima, denk ik bij mezelf. Doen we dat, ik ben er nu toch. Na wederom een stop met cola, bouillon en wat vast voedsel vertrek ik richting La Flégère. De klim die er op tv best makkelijk uit ziet. Met op het einde een skipiste die in werkelijkheid wel een zwarte piste leek. Inmiddels ben ik tijdens deze klim volledig verzonken in de pain cave en kan ik mijn zelfmedelijden met enig mentale zangspelletjes goed van me afschudden. Ik ben blij als ik boven ben. Enerzijds omdat de klim erop zit. Anderzijds omdat het nu alleen nog een afdaling naar Chamonix is. Een afdaling die mijn bovenbenen aardig op de proef stelt. Meer dan wandelen zit er ook niet meer in. Rennen komt wel weer als het vlak is, in het dorp. En voor ik het weet loop ik over de brug over de rivier die door het dorp stroomt en sla ik rechtsaf het laatste stuk op. Op dat moment besef ik mij dat ik er ben. Het zit erop. En meer dan mijn bijna grootste glimlach en ontelbaar Merci’s naar omstanders kan ik niet meer opbrengen. Ik zet het op een lopen. Ineens sta ik oog in oog met @purple_trailer_vincent die zijn camera voor de laatste paar honderd meter klaar heeft. Ik trek een eindsprint die ervoor zorgt dat hij me niet bij kan houden. Zwaai met mijn armen in de lucht om het publiek langs het laatste stuk op te zwepen. Zij reageren geweldig en ik ga nog harder lopen en harder lachen. Tot slot sla ik linksaf en kom aan bij de boog voor de kerk van Chamonix. Ik weet dat mijn vrouw en kinderen thuis zitten te kijken op de livestream en zoek de camera op. Geef mijn trouwring een kus, gevolgd door drie handkussen voor haar en onze twee kinderen en strek mijn armen zo wijd mogelijk. Na 10 uur en 20 minuten stap ik onder de finish boog door en ben ik officieel een UTMB OCC Finisher.
Reacties