Al lange tijd had ik een meerdaagse trail tocht met minimale bepakking in mijn hoofd. Een trip die ik alleen wilde aangaan. Waarom alleen?
*Repost Toke @fitfeeljoy van haar blog over haar Dutch Mountain Trail avontuur. Het originele blog vind je HIER*
Soms heb je zo’n diepe innerlijke behoefte om een avontuur te ervaren in je eentje. Uit de comfort zone te gaan en te ondervinden wat je kan.
Dromen heb ik. Dromen kan ik hoog inzetten. Denkend aan een berg-trail met hut overnachting in de Franse Alpen. Maar dromen kunnen klein beginnen.
Zoals de Dutch Mountain Trail (DMT)
De Dutch Mountain Trail is een ruige wandel/trail route van plusminus 101 KM en 2000 hoogtemeters. Te vinden in het Limburgse heuvelland met mooie vergezichten, alpenweides, beken en rotsformaties.
De DMT loopt van Station Eygelshoven naar Station Maastricht en is niet bewegwijzerd. Ik had een wandelgidsje om mij in te lezen over de route en bezienswaardigheden. Daarnaast had ik de route op mijn Garmin Fenix 6 pro gedownload.
Veelal wordt deze route in 4 etappes gelopen, zoals beschreven in de gids.
Het maakt echter niet uit welke vorm je kies, wandelend of rennend in 1, 2, of 10 keer.
Het is jouw avontuur, jouw uitdaging. Het is geen wedstrijd of evenement. Het enige doel is dit pad uit te lopen/rennen en te genieten van je trip. En dat klinkt hallucinerend maar die high krijg je ook wel!
Mijn keuze voor een 3 daagse is; omdat ik dat mooie afstanden vond. Uitdagend genoeg qua kilometers en niet teveel gezien mijn nasleep van corona. Genoeg om hardlopend af te leggen. Genoeg tijd om stil te staan bij bijzondere momenten en genoeg ruimte voor een relaxte middag-avond na afloop van een etappe.
De afstanden van mijn etappes waren: 28 KM, 43 KM en 30 KM. Dit was los van de kilometers naar de B&B’s, de lunchlocaties, de bewuste verdwaalmeters en de nieuwsgierigheden in de vorm van heen en weertjes.
Elke etappe heb ik zoveel mogelijk gerend (trailrunning). Bergop heb ik gewandeld om energie te besparen. Ik heb ook wandelend eten tot mij genomen. Tussentijds ben ik gestopt voor een foto, filmpje, een plas, een draaihekje of wat koe-geknuffel.
Maar ik stopte ook om even een babbeltje te maken met een voorbijganger. Het uitwisselen van informatie, het delen van al dat moois en de gezamenlijke passie is onwijs tof.
Verder nam ik de tijd voor een pauze op het terras met een heerlijke vlaai en een bak koffie.
Mijn reis, mijn avontuur, mijn gevoel.
En die reis lees je hieronder.
Dutch Mountain Trail etappe 1: Station Eygelshoven- Vaals en een beetje!
Dag één stond in het teken van vroeg opstaan, een treinreis naar Eygelshoven en zo’n 28 KM rennen naar Vaals.
Met mijn packing, mijn hardloopkleding en trailrunschoenen aan sprong ik op de fiets om de trein te halen van 6.18 uur. Natuurlijk was ik ruim op tijd. Mijn adrenaline stond namelijk op standje “woei”.
Op de fiets, met mijn trailvest over mijn schouders kwam de wereldreiziger in mij los. Hoe zo iets kleins zo groots kan aanvoelen. Reizen, beleven, op naar avontuur!
Bij mijn eerste overstap wilde ik koffie en een broodje scoren. Eenmaal een broodje had ik geen tijd meer voor koffie dan maar in Eygelshoven. Daar had ik mij op verkeken. Er is niet veel daar. Ja, een carpool. Een perron. En ergens een hekje wat het startsein geeft voor de trail.
In de trein dommelde ik wat en voor ik het wist stond ik in Limburg, zonder koffie, bij HET hekje. Het was omkleden, mijn tas weer reorganiseren, GPX route op de Garmin zoeken: Start koers – GO!
Na een paar meter wist ik dat ik echt in Limburg was. Ik zag een wit huisje met bruine balken en een katholiek kruis op de hoek van een straat. Ja, het was zo ver. Alles gierde door mijn lijf. Ik ging dit aan!
Al snel liep ik een stil groen bos in. En volgde er een obstakel over water. Heerlijk. Bij de Wilhelminaberg waar de eerste klim was lag een prachtig groen paadje, bezaaid met witte pluis ‘lentesneeuw”. Op dit paadje moest ik bukken onder boomstammen door. Wat geweldig. Dit soort paadjes. Dit gevoel. Wat GAAF!
De eerste etappe kent wat stukken met asfalt, vooral rondom Kerkrade. Maar hierdoor merk je dat ze geen mooi plekje ongezien willen laten. Mijn ogen stonden continu op scherp.
Zo stond ik opeens oog in oog met “de Mariakapel Hamos” een “ooh” glipte uit mijn mond. Toen pas realiseerde ik mij dat ik alleen was en niet kon delen. Maar ik realiseerde mij ook dat ik genoot. Het was fijn was zo.
De route vervolgde zich naar Duitsland. Het beekje langs het water, met aan de overkant Haus Heyden, was mooi. Hier heb ik een “heb het goed steentje” neergelegd. Met een gedachte aan mijn moeder.
Daar liep ik dan over de Duitse uitgestrekte vlakte, over de akkers en weilanden. Het was een pittig stuk want de wind stond vol op mijn gezicht. Bij Hornbach zag ik de zo bekende Westwall stenen, wat onderdeel is van de verdedigingslinie, een bijzonder verschijnsel.
Even verder op had ik te maken met de “Polizei”. Niks engs, het reed wat heen en weer. Maar het was wel spannend zo met corona. Alles gut!
Aan het einde van de route liep ik door het glooiende heuvel landschap, met Lemiers en Vaals recht voor me. Wat mooi!
In Vaals was ik nog niet moe, hoewel mijn hotel hier wel was. Het leek mij mooi om die dag bij het drielandenpunt af te tikken. Een spontane beslissing.
Daar had ik geen spijt van. Ik dwaalde wat rond in het prachtige bos rondom het drielandenpunt. En genoot daar van het besef dat ik mijn eerste etappe erop had zitten.
Bij het drielandenpunt nam ik de tijd en ook tijd voor mijn eerste bak koffie. Jeetje, wat smaakte dat goed. Vervolgens nam ik een tweede bakkie met een warme punt appeltaart. Ik beklom de toren. Wat extra hoogtemeters zullen we dan maar zeggen.
Trots als een pauw liep ik, met een dikke smile, naar mijn hotel. Waar ik neerplofte op bed en vervolgens online een pasta, brood met knoflook en bier bestelde.
Ik nam een douche, at, dronk mijn drankje en maakte mij klaar voor de nacht. Wat een dag. Dit heb ik gerockt! De kop was eraf. En ik had nu al zin in meer!
Het dag totaal was meer dan 28 KM. Het werden er 35 KM met de heen en weertjes en het dwalen in het bos.
Dutch Mountain Trail etappe 2: Vaals – Noorbeek
ONTBIJT!!! ETEN!!!!! Oké, misschien overdreven maar ik had er zin in. Brandstof!
Geheel bepakt, bezakt en met geplakte Nutritape zat ik aan het ontbijt. Zodat ik direct naar mijn startpunt, het drielandenpunt, kon.
De eerste paar km deed ik rustig aan want het ontbijt moest nog zakken. Deze kilometers telde ik wel bij het dag totaal. Maar bij het drielandenpunt startte ik pas echt de koers! Het zou een mooie lange etappe worden en meer dan 43 Km . Dat had ik al wel berekend. Mijn eerste doel was in Gulpen komen. Daar zou ik een pauze nemen en dat was net iets over de helft.
begon direct weer in een groen bos waar ik genoot van de stilte en de prachtige vergezichten.
Na de heerlijke eerste kilometers stond ik opeens in België. Bizar eigenlijk, Limburg voelt al zo on-Nederlands en nu was je er ook echt niet meer in NL.
Het regende behoorlijk tijdens het eerste gedeelte van mijn 2e etappe. Waardoor ik weinig foto’s maakte en heerlijk doorhobbelde. Hier werd ik een met de natuur.
De paden waren gaaf. Richting Walhwiller ging het veel bergafwaarts. Ik rende over smalle rotspaden bij nat weer en had daar direct een goede training te pakken! Wat een fijne afdaling.
Na Gulpen ging ik richting Noorbeek. En voelde ik mij net een alpen-meisje, afdalend door de weide vol met bloemen. Echt zo fun.
Weide velden, mooie trailpaden, groene wegen, bosgebieden. Kenmerkend waren de wandelschoenen aan bomen, grenspalen, bomen die je weg versperren en kruizen met kransjes. Al het moois kwam voorbij. Bijzonder vond ik het Belgische stuk door het bos met beekjes, een mooie downhill en een trappetje.
Bij het dorp De Plank nam ik de beslissing. Afslaan naar het hotel of een klein stukje door? Een ultra lag op de loer, ik voelde mij goed en het zou ook betekenen dat ik morgen minder kilometers hoefde af te leggen.
Zo had ik het ook bedacht dat ik altijd eerder of later naar het hotel kon en zoveel mogelijk op gevoel kon beslissen.
Door dus. Ja, ik was op ten duur echt moe en de laatste heuvel naar het hotel dacht ik “klaar” ermee. De bekende “ik ben bijna op het einde mindfuck”. Maar ik tikte daar de 50 KM aan.
En toen: KOFFIE, DOUCHEN, ETEN. HANGEN EN GENIETEN. VOLOP GENIETEN!
Etappe twee was bijzonder. Etappe twee was nog mooier dan de eerste en misschien kwam het door mijn euforie, runnershigh of alles om me heen. Morgen zou ik de trail afronden. Maar ik was nu al super trots op mijzelf!
Dutch Mountain Trail etappe 3: Noorbeek-Station Maastricht
ONTBIJT!!! ETEN!!! Oké, ik val in herhaling.
Wederom bepakt en bezakt aan het ontbijt maar dit keer deed ik het rustig aan. Niet te vroeg op, even pas op de plaats. Ik had de tijd. Het totaal aantal kilometers voor die dag zou ongeveer tussen de 30-35 zijn. Ik wilde de ochtend nemen zoals deze kwam. Genieten van koffie, thee, broodjes en het uitzicht op het mooie heuvellandschap. Het was een zonnige morgen en ik voelde mij zonnig.
Ik rommelde wel wat met mijn GPX op mijn Garmin. Teveel punten om alles erop te downloaden. Daarom draaide ik de koers om. Niet ideaal maar te doen!
Vanaf het startpunt op de koers was het direct glooiend naar beneden. Een goede voorbode voor vandaag. Wat een fijn gevoel. Maar naar beneden betekent ook naar boven. Middels een pittige klim kwam ik op een plek waar je een mooi uitzicht hebt op de brug verderop in het dal. WAUW.
De zon scheen op het heuvellandschap met haar bloemen en pracht. Er waren veel koetjes onderweg die me gedag zeiden, ik hou van koetjes.
De laatste etappe kende mooie smalle trailpaadjes waar ik doorheen denderde, vele vergezichten en elke keer een ‘ooohh’ gevoel. Ik kwam langs een kappelletje, fruitboomgaarden, uitgestrekte akkers en zo rende ik de kilometers weg richting de pont in Eijsden.
De pont in Eijsden was bijzonder, want ik had nog maar 14 KM te gaan. Ik nam daar een koffie, water, cola, een stuk koek en bleef ongemerkt wat hangen op het grasveld aan het water. De pont bracht mij aan de overkant naar mijn eindpunt. Dichtbij en toch nog best ver weg. Het eindpunt betekent dat ik de trail heb volbracht. Gaaf! Maar aan de andere kant was mijn trip dan ook voorbij. En dat afscheid voelde ik wel even zo daar bij de pont.
Ik had de verwachting dat het stuk na de pont, tot aan de klim naar de Observant, saai zou zijn. Maar dat stuk is helemaal niet saai. Het lopen langs de Maas die je aan de rechter hand hebt is mooi. Anders dan wat achter je ligt, maar mooi.
Na dat stuk kwam de laatste klim richting de Observant, richting de Enci groeve. Op dit laatste pad naar boven waan je je in een jungle. Het wordt groener, begroeider, er is verwildering en het is smal.
Ik liep mis bij de grot. Ik liep rechtdoor terwijl ik links moest. De GPS sloeg op hol maar daardoor zag ik ook weer meer van het gebied. Een pittige klim volgde, handen en voeten werk. Glad maar ik had goede grip. En zo rende ik vervolgens naar de Observant. Toen had ik nog maar een paar kilometer te gaan.
Het werd zwaarder. Niet lichamelijk, nee lichamelijk kon ik nog heel veel aan. Mentaal werd het zwaarder. Deze dag maakte veel los. Dingen passeerde de revue. Wat ik dacht dat aan het begin van mijn reis zou komen kwam aan het einde. Deze emoties maakte mij vermoeid.
Vervolgens liep ik door naar de Enci groeve. Het blijft een bijzonder verschijnsel. Dat knetter blauwe water tegen dat geel/witte gesteente. Wauw. De trap nam ik rap. De laatste klim ging ik er vol in en toen kwam Maastricht in zicht. Ik ga spontaan aan de rijm merk ik, haha.
Het waren lange kilometers maar wel mooie. Station Maastricht kwam steeds dichter bij. Het werd drukker. Ik voelde mij ontheemd. Vanuit de jungle, vanuit lege stille paadjes, kwam ik in de drukte. In de verte zag ik het station. Een brok in mijn keel.
Eenmaal daar huilde ik. Van vreugde. Ik huilde omdat ik dit potverdorie toch mooi had geflikt in mijn eentje. Na alles, na twee keer corona, na……..gewoon….. na alles.
De 1e etappe 35 KM, de tweede etappe 50 KM en de derde 35 KM. In totaal 120 KM met iets meer dan 2300 D+.
Wat een AVONTUUR!
En ik proefde wat. Ik proefde iets en ik wist het. Dat wat ik proefde. Dat smaakt naar meer.
Om nooit te vergeten. Om te koesteren. Een tocht die bij mij blijft.
Ik raad het iedereen aan. Doe het op jouw manier. Linksom of rechtsom. Veel of weinig kilometers per dag. Wandelend of rennend. Een persoonlijk record of een avontuur. Doe het op jouw manier. Maar als je dit doet. Geniet dan met volle teugen!
Heb het goed.
De trailgroetjes
Liefs Toke
Meer weten over mijn paklijst voor deze meerdaagse trail? klik hier.
Verschillende vragen en antwoorden over mijn reis vind je hier
Reacties